ظرفیت یابی بافت قدیم شهری با رویکرد تامین مسکن (نمونه موردی شهر ساری)

به طور کلی ظهور پارادایم شهر فشرده در عصر حاضر، به ویژه در کشورهای پیشرفته شهرنشین صنعتی، واکنشی است به مشکلات و تنگناهای زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و ... تشدید یافته در بستر شهری موجود و راه حلی است برای رسیدن به اهداف توسعه پایدار شهری. امروزه بافت قدیمی شهرها به دلیل بافت سنتی، فرسودگی واحدهای مسکونی، عدم سهولت دسترسی، ضعف زیرساخت ها، مشکلات زیست محیطی و ... مسیر رکود و عقب ماندگی را طی می کنند. برای رفع مشکلات اینگونه بافت ها، طرح هایی در قالب مرمت، بازسازی، نوسازی، احیاء و بهسازی در زمینه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی در کشورهای مختلف تهیه و اجرا شده است. شیوه برخورد با این بافت ها متأثر از دیدگاه های فلسفی، در شهرسازی متفاوت بوده است. در دهه های اخیر، احیاء بافت های قدیمی و فرسوده شهرها و اعیان سازی به همراه حفظ و احیاء شهر قدیمی و هماهنگی بین بافت جدید و قدیمی با تأکید بر هنجارها و ارزش های اجتماعی شدیدا مورد توجه قرار گرفته است. در این مقاله برآنیم تا با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی و به کار گیری روش های آماری و مدلینگ در نرم افزار gis به بررسی نحوه احیاء و نوسازی بافت قدیم شهر ساری بپردازیم. همچنین برآنیم تا با ارائه راهکارهای مناسب استفاده دوباره و بهینه از قطعات زمین در این بافت ها پرداخته و الگوی مناسب تامین مسکن را با استفاده از ارائه طرح هایی ارائه نماییم. جهت انجام این پژوهش 360 پرسشنامه در دو گروه بهسازی و نوسازی تهیه و پر شده است (260 مورد از واحد های فرسوده، 100 مورد از واحد هایی که اخیرا نوسازی شده اند) و اطلاعات پس از جمع آوری و تحلیل در راستای ارائه رویکرد مناسب تامین مسکن در بافت های قدیمی پردازش شده است و در نهایت راهکارهای مناسب جهت احیاء و نوسازی بخش مورد مطالعه با توجه به مسکن مورد نیاز منطقه و گسترش سیاست های عمودسازی در این منطقه ارائه شده است.